Ik heb hier al eens laten vallen dat ik hardop droom van een elektrische fiets want gewoon fietsen wordt toch wat moeilijk.
Moeilijk gaat ook zult u misschien zeggen en dat is ook zo, maar ik merk toch
dat je dan een beetje in een neerwaartse spiraal komt en minder gaat fietsen en
bewegen omdat het te lastig is. Een elektrische fiets op het verlanglijstje dus
en na wat geïnformeer en geshop wist ik precies welk model ik wou. Maar
daar hangt natuurlijk een stevig prijskaartje aan vast en als echte vrouw ga je niet
voor het goedkoopste.
Nu wil het toeval dat ik via een opmerkzaam en
attent klasgenootje van de academie een tweedehands exemplaar op de kop kon
tikken en man, wat ben ik daar blij mee. Het ding heeft duidelijk al wat meegemaakt
maar rijden dat dat doet! Ik zoefde gisteren dan ook iedereen voorbij, blij
bellend om mijn doortocht aan te kondigen. Als een klein kind, zo content was
ik met wapperende haren op mijn stalen, euh aluminium ros, fietste ik zonder
problemen en zette met groot gemak een twintigtal kilometers op de teller ... om ’s
avonds weer pijn in mijn heup te hebben.
Ach ja, misschien had ik nog wat moeten
rusten na die bestralingen, hoewel beperkingen, oppassen, daar is niets over gezegd en ik was het dus weer even uit het oog verloren of misschien
heb ik het gewoon even genegeerd dat kan ook. Ik zal vanmiddag dan maar braaf naar het
tennis kijken en misschien leer ik het wel eens. Ooit ... .