Ze kan het nog steeds goed uitleggen ... .

Ik krijg vaak de opmerking dat ik zo vreselijk moedig ben, maar eigenlijk is dat helemaal niet waar. Toeval wil dat ik net een interview met Sonja Barend las, die ook twee keer tegen borstkanker vocht en dit is wat zij daarover vertelt;

‘Als je jong bent, denk je nooit aan ernstig ziek worden of doodgaan, maar als je eenmaal hebt meegemaakt dat de dokter met een ernstig gezicht vertelt dat er iets goed mis is, komt de angst. En die blijft daarna altijd aanwezig, vooral ’s nachts als je weleens een uurtje wakker ligt. Ik wil zo vreselijk graag 120 worden met mijn geliefde en dat zat er dus, volgens mij, niet meer in. Maar ik kan je iets vertellen: je snapt van jezelf niet hoeveel moed je hebt, zelfs als je jezelf echt geen moedig mens vindt. Ik ben bepaald geen durfal, ook geen angsthaas, meer iets ertussenin. Als ik naar mezelf keek, was ik soms verbaasd over de moed die ik toonde… . ‘

Ik denk eerlijk gezegd dat dat voor alle mensen die in zo’n situatie zitten geldt, geen durfal maar ook geen angsthazen, gewone mensen zoals u en ik, die moedig moeten zijn omdat ze geen andere keuze hebben. In ieder geval, ik had het zelf niet beter kunnen verwoorden.  

Weinig nieuws onder de zon.

Is het niet geweldig dat het hier zo rustig is op deze blog en dat ik zo weinig te melden heb? Ik vind in ieder geval van wel. Vandaag was het weer tijd voor mijn drie wekelijkse cocktail en omdat het de korte versie was, was ik er ook snel vanaf. Het enige wat mij een beetje verveeld is het feit dat mijn tumormarker nog altijd lichtjes stijgt, maar de oncologe blijft beweren dat er geen reden tot paniek is en alles perfect binnen het normale blijft. Ik doe dan ook mijn uiterste best om dat te geloven maar dat is niet altijd even makkelijk. Dan spreek ik mezelf streng toe; ‘Pas panikeren als het tijd is om te panikeren!’ :-)