vrijdag 2 maart 2012

Wie heb ik aan de lijn ... ?


Ik ben vandaag nog eens een bezoekje gaan brengen aan mijn werkgever en ik moet toegeven dat het dan iedere keer opnieuw kriebelt om terug te beginnen.
Beetje gek vind u misschien, maar dan moet je maar eens langer dan een jaar thuis zitten. Ik hou mij wel bezig, met de academie en mijn blogs, maar hoe je het ook draait of keert, je raakt geïsoleerd en je krijgt van jezelf en je omgeving de stempel ‘ziek’ opgeplakt en hoewel het waarheid is, is dat toch niet zo fijn. Misschien zijn er sommigen onder jullie die er van dromen om de ganse dag thuis rond te hangen, maar na een tijdje gaat ook dat vervelen. Werken betekent sociaal contact, niet meer dat stigma ziek zijn opgeplakt krijgen, meedraaien in de gewone dagelijkse sleur die ons soms zo gaat vervelen, maar toch ook de voldoening die je er uit haalt om van het financiële plaatje maar te zwijgen want als alleenstaande rondkomen van een uitkering is soms een echte uitdaging.
Maar mijn oncologe vindt het nog te vroeg en misschien heeft zij wel gelijk. Het is ook heel moeilijk om in te schatten of ik er klaar voor ben of niet en ik kan wel overmoedig verklaren dat ik thuis allerlei zaken doe, maar dat is dan wel steeds op mijn voorwaarden en op mijn (bomma) tempo. Op de werkvloer moet je meekunnen met het tempo dat je wordt opgelegd en dat is natuurlijk een heel ander plaatje.
Ik zou deeltijds beginnen, dat spreekt voor zich, en er hangen een heleboel formaliteiten en procedures aan vast, daarover heb ik mij al geïnformeerd. Maar het zou ook betekenen dat ik niet meer te ziek ben, of toch niet meer zo ziek dat je niet meer mee kan op de arbeidsmarkt en dat gevoel alleen al is onbetaalbaar.
Stof tot nadenken dus en ook gespreksstof genoeg bij de volgende consultatie bij de oncologe!
  

Geen opmerkingen:

Een reactie posten